گروه فرهنگی «سراج24»، انتشار اخبار غیررسمی در سال گذشته مبنی بر اینکه جدیدترین ساخته داریوش مهرجویی حال وهوای مشابه «اجاره نشین‌ها» دارد، کافی بود تا علاقه مندان به این فیلمساز کهنه کار را چشم انتظار دیدن آن نگه دارد.
اما پخش «چه خوبه که برگشتی» در سی ویکمین جشنواره بین المللی فیلم فجر، و «فاصله از زمین تا آسمان» مضمون تخیلی آن با «اجاره نشین ها»،نه تنها انتظارت را ازاین فیلمساز«موج راه انداز» برآورده نکرد، بلکه مخاطبان او را که مشتاق دیدن و تکرار یک «پدیده» بودند با بی حوصلگی از سالن نمایش دهنده خارج کرد.
مهرجویی که پس از «سنتوری» و «نارنجی پوش» نشان داد از فضای عرفانی - فلسفی و گونه مالوف خود فاصله قابل وضوحی گرفته، در «چه خوبه که برگشتی» ثابت کرد که همچنان فیلمسازی غیر قابل پیش بینی است.
مهرجویی همچون عنوان شوخ و شنگ اثر خود - «چه خوبه که برگشتی» - شخصیت های شوخ و شنگ تری خلق کرده که هیچ تناسبی نمی توان میان آنها قائل شد.
«چه خوبه که برگشتی» با دستمایه قرار دادن مضمونی طنز و هدایت روابط دو دوست قدیمی و بزن و بکوب های میان آنها پیش می رود که نقطه اوج آن به تصاحب سینی رازآلود و فضایی و کشمکش عاطفی - مثلث عشقی - ختم می شود.
مهرجویی در «چه خوبه که برگشتی» در استمرار همکاری مشترک با «حامد بهداد» پس از «نارنجی پوش»، نقش اول را به وی واگذار کرده است.
بهداد نیز به مدد تکنیک گریم خاص و با با تکیه بر اسلوب بازیگری مورد پسند خود، به نظر می رسد دقیقا همان شخصیت کلافه با رفتارهای انفجاری مورد نظر مهرجویی در «چه خوبه برگشتی» را زنده کرده است.
«رضا عطاران» نیز به عنوان پارتنر شخصیت بهداد، قالب طنز که وجوه اصلی و غالب نقش آفرینی او قلمداد می شود، را در «چه خوبه که برگشتی» رعایت کرده است.
طیف دیگر بازیگران «چه خوبه که برگشتی» از جمله مهناز افشار، حسن پورشیرازی، رویا تیموریان و همایون ارشادی نیز به داد فیلم رسیده و گاه در سکانس هایی، طنز اثر را به دوش کشیده اند.
«چه خوبه که برگشتی» را می توان در زمره آثاری از استاد مهرجویی برشمرد که دیگر نمی توان روشنایی و طلیعه ای از نبوغ کارگردانی «گاو» و یا «هامون» ساز را در آنها مشاهده کرد.
نهایت سخن آنکه استاد در دهه هشتم زندگی بد نیست «مضمون» های جدید را کشف، و نسل های تازه را از ایده های ناب خود بهره مند سازد.
پدیده «مضمون» طلب سینما، آستانه گشاده ای است که می توان با سحر دوربین، کلام و نقش مخاطب را امیدوار ساخت و به سالن های خالی از نور کشاند.
بیت الغزل این نوشتار، سروده صائب تبریزی است که عنایت به آن دارد:
یک عمر می توان سخن از زلف یار گفت
در بند آن مباش که «مضمون» نمانده است!
